اشعار

پخش سبک  

منـم بـد منـم بـد، تـو خـوبـی تـو خـوبـی           منم عـبـد گنهکـار، تـو ستّـار العُــیـوبـی

ببـیـن فـرصت عـمــرم ، گـذشتـه به تـبــاهـی

الهی الهی؛ الهی الهی؛ الهی الهی؛ الهی الهی

****************************

تو و جود و کرامت، من و خواری و غفلت           تو و لطف و عنایت ، من وشرم و خجالت

تو و خوبی و رحمت ، من و روی ِ سیــاهی

الهی الهی؛ الهی الهی؛ الهی الهی؛ الهی الهی

****************************

اگــر چه همــۀ عُــمر، گنــه شد هنر من           ولی دست نــوازش، کشیــدی به سر من

به درمـانـده اُمیــد و ، به مسکین تو پــناهـی

الهی الهی؛ الهی الهی؛ الهی الهی؛ الهی الهی

****************************

کجــا در ره تقــوی، هـم آهنــگ تو بــودم           ز رویت خجل هستم، که من ننگ تو بودم

ولی نـالــه زدم بــر، گــل فــاطــمـه گــاهــی

الهی الهی؛ الهی الهی؛ الهی الهی؛ الهی الهی

****************************

همــان که به ره دین ، غــریبانه فــدا شد           سرش از تن پــاکش ، لب تشنه جــدا شد

سؤالم فقط این است ، به چه جــرم و گنـاهی

الهی الهی؛ الهی الهی؛ الهی الهی؛ الهی الهی

پخش سبک                   یـا ربّـنـا یـا ربّـنــا اغـفِـر لـنـا ذُنــوبـنـا (۲)

با کوه عصیان آمدم ، با چشم گریـان آمدم           عُمرم شده صَرف گناه ، امّا پشیــمان آمدم

بیچارۀ درمانده را،در محضرت راهش بده           در وادیّ عُبودیت ، ســوزش بده آهش بده

یـا ربّـنـا یـا ربّـنــا اغـفِـر لـنـا ذُنــوبـنـا (۲)

با این نفس امّاره و، درد جهــالت چه کنم           گرببخشی من را بگو، با این خجالت چه کنم

ساده گویم ای مهربان، در بندگی من رُسوایم           قســم به تو شرمنــدۀ ، خـمـینی و شُهـدایم

یـا ربّـنـا یـا ربّـنــا اغـفِـر لـنـا ذُنــوبـنـا(۲)

نه نمــاز شایسته ای، نه جهادی نه زکاتی           گرچه پر از سَیّـئـاتم ، تو دریــای حَسَناتی

بیچاره ام آلوده ام، من را ببخش من را ببخش          نافرمانی نموده ام،من را ببخش من را ببخش

یـا ربّـنـا یـا ربّـنــا اغـفِـر لـنـا ذُنــوبـنـا(۲)

من را ببخش من را ببخش،به حقّ شاه شهدا           قسمت جمــع ما نمــا ، زیــارت کــرببــلا

ما همگی آواره و ، خونجگــر و مبتلاییم            با سوز دل،در حاجت ، زیارت کربلاییم

یـا ربّـنـا یـا ربّـنــا اغـفِـر لـنـا ذُنــوبـنـا(۲)

چه کربلا چه کربلا ، همان جا که ارباب ما            درمقتل پرخاک وخون، سرش شده ازتن جدا

از کربلا از کـربلا ، آید صدای العـطش            طفلی ازسوزتشنگی،درخیمه ها بنموده غش

یـا ربّـنـا یـا ربّـنــا اغـفِـر لـنـا ذُنــوبـنـا(۲)

ای کربلا ای کربـلا، دل را به غم آغشته اند          برروی خاکت تشنه لب،خون خدا را کشته اند

یک مادر قد خمیده، با اشک جاری ازدوعین          گوید میان قتلگــاه، غریب مــادر یا حسین

پخش سبک

ای که بر من مَحـرم رازی            پرده بر جـرمم می اندازی

آمــدم تـا ایـن گــدا را هــم            مُحرم عشق خـودَت سازی

از سَــرِ خــجـلت، دیــده گــریانــم            از گــنـاهــانِ ، خــود پــشیـمانــم

سیّدی العَفو؛ سیّدی العَفو؛ سیّدی العَفو؛ سیّدی العَفو

*******************************

گشته ام حیـران به تاریکی            ای حــریم تو حــریـم نــور

گرچه بستم با تو پیمـان که            گردم از وادی عصیـان دور

بی وفـا گـشتم ، من هر عَهدی را            خــون نمودم من ، قلب مهدی را

سیّدی العَفو؛ سیّدی العَفو؛ سیّدی العَفو؛ سیّدی العَفو

*******************************

بس که دنیــا غــافـلـم کرده            جـسم تـقــوایم شده بی جان

بی اراده هـسـتم و بی روح            در نـمـاز و خواندنِ قـرآن

کن بر این عاصی ، لطف جانانه            با عبــادت دل ، گشتــه بیگــانــه

سیّدی العَفو؛ سیّدی العَفو؛ سیّدی العَفو؛ سیّدی العَفو

*******************************

من نشستـه بر ســر راهــم            تو اُمـیــد قلب مــسکــیـنـی

من همه فـقـر و همه دردم            تو غیــاثَ الـمُـستـغـیـثـینی

نــغــمــۀ جــانــم ، بــانــگ یا الله            کــاســه ام پــر کـن، حــقّ ثارالله

سیّدی العَفو؛ سیّدی العَفو؛ سیّدی العَفو؛ سیّدی العَفو

*******************************

حــــقّ آن آقــــا که در راه ِ            دین تو جــانش فــدا گشته

با لبِ خُشک وتنِ پُرخـون             بین مقتــل سر جـدا گشته

قلب زهــرا را ، با غــم آغـشـتـند            که حسینش را ، تشنه لب کـشـتند

ای حسین جانم؛ ای حسین جانم؛ ای حسین جانم؛ ای حسین جانم؛

پخش سبک

با اشکــایی که شد دوباره جـاری            می خوام بازم بهم محــل بــذاری

تا که نشم شــرمنده بیشتر از این            یه وقت گناهام و به روم نیــاری

خیلی خوبه که تعارف و، کنار بذارم رُک بشم            وقتشه خیلی حرفارو، بهت بگم سبک بشم

توی مناجاتم دیگه ، سوزش آهــی نــدارم            خودت که بهتر میدونی، جزتو پناهی ندارم

الهی من لی غیرک؛ الهی من لی غیرک (۲ )

******************************

ذکــر لب هــمه، الــهــی الــعــفــو            با اشک و زمزمه ، الهی العــفــو

إغــفــر ذنــوبنــا ، بحــقّ حــیــدر            بحــقّ فــاطمه ، الــهــی الــعــفــو

وقتی که دل میشه پُر از، حال و هوای خوب تو            سجاده مو پهن میکنم، مثل همیشه رو به تو

واسه گناهای خودم ، ببین عــزادارم هنـوز            دل کَندم از همه ولی، به تو امید دارم هنوز

الهی من لی غیرک؛ الهی من لی غیرک (۲ )

*****************************

دلی که رفته زیر دین، می بخشی            شده اسیر شور و شین می بخشی

یقیــن دارم که یا قدیــم الاحســان            منو به حــرمت حسین می بخشی

بنــدۀ روسیــاهتــم ، ولی به زیــر دیــنــتـم            درسته من بــدم ولی ، گــریــه کن حسینتم

به عشق کربلا فقط، میخوام که سینه چاک بشم            خدا کنه تو این شبها، با اشک روضه پاک بشم

الهی من لی غیرک؛ الهی من لی غیرک (۲ )

من از این نفس؛ از این بی سر پا خسته شدم            خودم از دست خـودم آه خــدا خسته شدم

اینکه هر روز بیــایم تو مرا عـفــو کـنی           بــروم بــاز خطا پشت خطا خـستــه شدم

من از این چشم که جز تو همه را می بیند          ازهمین کوری و این منظره ها خسته شدم

بـه هــمــه وعــدۀ جـبــران مـحـبــت دادم          جز تو ای خوب؛از این رسم وفا خسته شدم

لا اقل کــاش دمی شکــر گــذارت بــودم           من از این لال زبانی به خدا خستــه شدم

ای که ناگــفــته همه حــاجت مــا رادادی          قسمتــم کن بــروم کــرببــلا خستــه شـدم

دیگر از سوز و نوایم خبری نیست که نیست           دیگراز صدق و صفایم اثری نیست که نیست

در مناجات سحر ادعیه بال و پــر ماست           بهر رفتن به سما بال و پری نیست که نیست

سابق از دیدۀ من اشـک روان جاری بود           ولی امروز دگر چشم تری نیست که نیست

همه درها به رویم بستـه شده جـز این در           به جز این باب دگرهیچ دری نیست که نیست

وقت آن است که دیگر تو به دادم بـرسی           غیر تو در دو جهان دادگری نیست که نیست

روزۀ من تهــی است و سپــر نفسم نیست           بهراین نفس خرابم سپری نیست که نیست

ظلمت محض شده قلب من از فعل حـرام           ولی افسوس که نور قمری نیست که نیست

به خــداونــد قسـم غـیــر حسیــن و آلـش           درجهان اسم سزاوارتری نیست که نیست

تـا کــه در دایــرۀ رحـمــت این آقــایــیــم           با نگــاه کرم او خطــری نیست که نیست

ولی افســوس که در کــرببلا می دیــدنــد            بدنش روی زمین بود و سری نیست که نیست

اومــدم آشتی کنــم وقــتــشه حـالا - آخدا           روت و برنگردون از من،جون مولا آخدا

من میخوام ساده و بی پرده باهات حرف بزنم           مِثِه اون چوپون که بود دورۀ موسی آخدا

هر چی بنده بد باشه، تو زود ازش راضی میشی           نمی خوای میــون مردم بشِه رسوا آخدا

من که روشو ندارم، اِسمتـو برلب بیارم          امّا تو گــفـتــی بیــا بگو خــدایــا، آخــدا

بَدَم و، یه عُمریه برای این که خوب بشم          می کنم هِی با خودم امروز و فردا آخدا

کی میتـونه به تو نارو بزنه، رسـوا نـشـه          خــال تو بــالاتَــره از همــه خــالا آخـدا

من میخوام غیر خودت به هیچ کسی رو نندازم          دَستــامُو دراز کنــم پیش تو تنهــا آخــدا

تو که بهتر از همه میدونی من چی کاره ام          جــونِ مولا - نزنی پَــردَه مو بــالا آخدا

تو که بیشتر از خودم تُو مردم آبروم دادی         می دونــم- نمی کنی مشت منــو وا آخدا

بــاورم نمی شه فردا تو منو بســوزونی          دشمــن مــولا بــایستــه به تمــاشــا آخدا

هرچی من بد می کنم بازم تو خوبی میکنی         نه با من با هر بَدی خوب میکنی تا آخدا

بَدی مو قبول دارم تو خوبی کن به روم نیار        چون کـوتاهه پیش تو دیــوار حاشا آخدا

به گُل روی علی و بچّه هاش خوارم نکن         بی- اونا چی کــار کنـم روز مبــادا آخدا

بَسکه بد سر زده از من دیگه سَرخورده دلم         به ســرم هرچــی بیاد حَــقَّـمه امّا - آخدا

دیده رو، ندیده گیر، منو به اربابم ببخش         مَــردِ مَردا - پسر بی بــی و مــولا آخدا

همونی که همۀ بی گـونه ها دیـوونه شن         که نــداشت یه ذَرّه از دُشمنا پَــروا آخـدا

اونی که به زیر بار زور نرفت و کشته شد         با لـب تــشنــه کنــار دو تــا دریــا آخــدا

دست آخر اومدن خیـمه هاشم آتیش زدند         بچّه هــاشم فراری همه به صحــرا آخـدا

تو اگه بخوای بشه"انسونی"ام آدم می شه         لُری می گم، لُری می گم،منو بـپّا ؛ آخدا

مــاه دعـا و ماه  نیــایش، مــه خــداست           وقت مُجیر گشته و جوشن؛ گه دعـاست

آمــد نـدا که بــار گنــاهــان بــیــاوریــد           بر گوش جان عبد خطا کار؛ این نـداست

صدها کبیره سرزده از من به محضرت           از کرده های خود خجلم بس که نارواست

هر شب به یــاد یک گنهــم آب می شوم           این مــاه، ماه تــوبــۀ از کـردۀ خطاست

من حاجتم، فقط به خدا عرض حاجت است           وقت دعای با تو، دل از هر محن جداست

شب ها میــان هیئت دل نــالــه سر کـنم           شوق است هر دمم به دل و شوق کربلاست

محشــر میـان دلهــره هـا دست من بگیر          رو کن به سـوی حقّ و بگو نوکرشماست

رمضان است دلم لطف و عطا می خواهد           بخشش کــوه گـنه از تو خـدا می خواهد

هرکه را غیر تو این دل به خودش جا داده           دل بیـمــار شــده از تو دوا می خــواهد

چشم من خشک شده بس که خطاکار شده           چشم آلوده شده از تو ضیاء  می خواهد

هر دری را که زدم در به رویم باز نشد           باز کن در که  تو را از تو گدا می خواهد

تا منــاجــات کــنــد در دل شبــهــا با تو          دل بی حــال ز تو حـال بکـا می خواهد

بـی پــنــاهــم من آلــوده نــدارم جــایـی           دل بی همنـفـسم صحن رضا می خواهد

دم افطــار به یــاد لب عطشــان حسیــن          دل تنگــم حــرم کــرببــلا می خــواهــد

نفـس به سـینـه مبـدل به آه خـواهد شد            بـدون تو همه عـمـرم تبـاه خـواهد شد

فـدای آن رمـضـانـی که بـا تـو می آیـد            وبا حضور تو شامش پگـاه خواهد شد

اگرچه ماه خدا؛ باز بی تو خاموش است            به نور روی تو این ماه، ماه خواهد شد

کـنـار سـفـرۀ این افـتـتـاح خـوشـحـالـم            که در کـنار تو ماه افـتـتاح خـواهد شد

فـدای چـشـم رحـیـمت! دل سـیـاهـم را            اگـر نگــاه کـنـی بـی گـنـاه خـواهـد شد

قــدم گـذار به چـشـمم که با رسیدن تو            نصیب چهـرۀ من گـرد راه خواهد شد

به هر که گفت رهایت کنم به او گـفتم            گدا همیشه در این خانه شاه خواهد شد

دخـیـل دامن شـش مـاهۀ حـسین شـدیـم            بـساط گـریه دوبـاره به راه خواهد شد

ای خدا امشب گریبان دلم را چــاک کن            چشم خشکم را ز اشک خجلتم نمناک کن

باز از زنگار عصیان تیره شد دلهای ما            ازغبـار معصیت دامان ما را پــاک کن

تــا به معــراج نیــایش این بــراق آه را            شب همه شب میهمان خـانۀ افــلاک کن

ما ز پا افتادگان را دستگیری کن، سپس           در ره آزادگــی و بنــدگی چــالاک کــن

لذت حــال دعــا را در مــذاق مـا بریــز          نالــۀ ما را ســر ســجــاده آتـشنــاک کن

تا که فــردا حاصل امروز را پیـدا کنیم           با تولای علــی ما را به زیــر خـاک کن

گلشن جان «وفائی» پر گل است از یاد تو          این گلستــان وفا را خالی از خاشاک کن

رمـضــان آمــده  و روی ســیــاه آوردم           بــه در خـــانــۀ تــو بــاز گـــنــاه آوردم

آه ماه رمضــان سخت دلــم تنگ تو بود           وا کن آغــوش که ســوی تو پنـاه آوردم

پای این توبه شکن باز نشستی رمضـان           در گشــودی و نگـفــتی که گـنــاه آوردم

رسم این است که مهمان بدهد تحفه ومن           یک بغل معصیت ای صاحب ماه آوردم

به دلــم کــوه گنــاهست ولیــکن به کـفم           عــمــل نــیــک بــه انــدازۀ کـــاه آوردم

آمــدم بــاز ســر سفــره تو تــوبــه کنــم           به پــشیــمانــیــم از اشــک گــواه آوردم

آمــدم پــاک شــوم کــربـبــلایــم بـبــری          طفل دل را به همین عشق به راه آوردم

شکــر خــدا دیــدم بهــار اهــل دیـن را           مهــمــانــی مــاه امیــرالمــومنــیــن را

اهل مناجــات و دعــا گــرد هــم آیـیــد           ســازید از نــور دعــا روشن زمین را

هــر دل مدد گیرد ز ســوز ناله هـاتان           سـرکــوب سازد فتنــۀ نـفـس لعیــن را

یا رب به من از سفره ات ته مانده ای دِه           در میهمانی ات ببخش این بدتــرین را

نیت نمــودم بعد از این ننگــت نبــاشم           یا رب مدد کن عبد با زشتی قــرین را

آلــوده تــر از من تو مهمــانی نــداری          هرگــز ندیــدی روسیــاهی اینچنین را

گــر با نـگــاه رحـمـت تو پــاک گردم           شــاید بـبـیـنم جــلــوۀ مهتــاب دیــن را

من بــا هــمــه آلــودگــی اربــاب دارم          دست تــوســل دارم این حبل المتین را

تا میــهمــان سفــرۀ مــولا حــســیــنــم          دیگر نخواهم روضــۀ خُــلد بــرین را

ارباب دل ، شــاه شهــیــد کـربــلایــی          او می خرد اشک محبِّ دل غمیــن را

ای دل به دست موج هوس هر طرف مرو           با این حبــاب در پی کسب شــرف مـرو

چشم کــریم مانده به راهت که در زنــی           بیهوده پس به این طرف و آن طرف مرو

هرجا که بنگری سخن از روی یار ماست           قبله یکیست هر طــرفی  بی هدف  مرو

دنیا محل خـوف و رجــای قیــامت است           بی غصه هیچ جا پی شور و شعف مرو

گنجینۀ تـمـان جهــان عشق حیــدر است           بی عشق مرتضی پی صید صدف مــرو

ایل تو سائل علی و  راهشان عـلی است           درســائلی خلف شو ولی نــا خلف مــرو

گــر طالــبــی به چــشم ببـینی بهشت را           جایی به غـیــر درگـه شــاه نجف مــرو

اگــر رو سیــاهــم اگــر رو سفـیــدم             تو هستــی پنــاهــم تو هستــی امیدم

هـمــه از گنــه شــرمــســارنــد امــا            من از کثــرت تـوبه خجــلت کشیـدم

تو آغــوش خــود را برویم گــشودی            ولی من به دنبــال شیــطــان دویــدم

تواز من به جز جرم و عصیان ندیدی            من ازتو به جز عفو و رحمت ندیدیم

تو نــزدیک بــودی و من دور از تـو           تو پیــوند کــردی من از تو بــریــدم

نه رنگی به رویم نه عطری به بویم            همــه گـرد گــل بودم و خــار چــیــدم

تو بیدار و من خفته در خواب غفلت            تــو هــشــدار دادی و مـن آرمــیــدم

تو از مهــر نــاز مــرا می کــشیـدی           من از جهــل قهر تو را می خــریـدم

بیــا بر گـنـاهــم بکش خط غــفــران            کــرم کــن که بر آخــر خط رسیــدم

تو بـر عیب ها پــرده پوشی؛ دریغــا           که من پــرده خــویــشتــن را دریــدم

الهــی الهــی به «میثــم» نــگــاهــی           به روی سیــاهــم بــه روی ســفیــدم

باز هم از عمـل خویش به دل غـم دارم           خـستـه از این هـمه آلـودگی و تکـرارم

دل من تـنــگ بــرای هـمـه شــد الا تـو           وای از تـیـرگــی ایـن دل بـی مــقــدارم

معـصـیت کـرده مرا دور ز تو، می دانم           پُـر شـده نــامــۀ مـن از گــنـه بـسـیـارم

نامه ام اشک تو را باز درآورده؛ ببخـش           وای بر من که همیـشه سـر تو سـربارم

مهربان تر ز خودت در همۀ عالم نیست           با هـمـه تـیـرگی ام ســوی شـمـا رو آرم

یک نظرکن که من ازدست خودم خسته شدم           بی نگـاه تـو اثـر نـیـسـت بر استـغـفـارم

من اسـیـر غــم دنـیـا شـده ام کـاری کـن           تا رهـا گـردم از این زنـدگـی غــم بارم

هرکه دور از سر کوی تو شده خوار شده           نده غیـر از خودت آقا به کـسی افسـارم

با همه پـستـی من دسـت مرا می گـیـری           ای فـدای تـو و بـخــشـیـدن تــو دلـدارم

سـمـت نـوکـریت را به دو عـالـم نـدهـم           فخرم این است که من نوکر این دربارم

آنکه از فــرط گنــه نالــه کند زار کجاست؟             یــا زاغـیــار بَــرد شکــوه بر یــار کجاست
بــاز مــاه رمـضــان آمــد و بر بــام فـلــک             می زند بانگ منادی که گنــه کــار کجاست

سفره رنگین وخدا چشم به راه من و توست             تاکه معلــوم شــود طالب دیــدار کــجــاست
بار عام است خــدا را به ضیــافـت بشتــاب             تا نگــوئــی که در رحـمـت دادار کجــاست
مــرغ شب نیمۀ شب دیــده به ره می گــوید             ســوز دل ســاز بود دیــده بـیــدار کجــاست
مــاه رحمت بود ای ابــر خـطاپــوش بـبــار             تا نگــویند که آن وعــده ایــثــار کــجــاست
حق به کــان کــرمش طــرفه متــاعـی دارد             در و دیــوار زنــد داد؛ خــریــدار کجــاست
آن خدائی که رحیم است و کریم است و غفور             گوید ای سوته دلان عــاشق دلدار کجــاست
مـن ژولیــده بــه آوای جــلــی مــی گــویــم             آنکــه با تــوبه ستــانـد سپــر نــار کجــاست

آنچـه امیــد دهد تــوبــه من را این است           پای العفو من از رحمت حق تضمین است

من اگر بر سر این سفره طمعکــار شدم           علت این بود که مهمانیتان رنگـین است

میزبــان، سفــره برای دل مهمــان چیده           میـهمان گر ننشیند سر آن تــوهین است

تا که بیــمــار به لب آه کــشد قبــل همه           این طبیب است که آماده سـر بالین است

بــه مــن درد کــشـیــده مــده دارو آخــر          بیشتــر، نــاز طبیبانه مرا تــزکـین است

هر که گـوید سخنــی لحظه افطــار ولی           دم افطار فقط ذکـر حسین شیــرین است

رمضــان ماه حسین است خــدا می داند           ربنــاهای مرا ذکــر حسیــن آمیـن است

حــاجت هر که در این ماه بُود حــج اما           دل ما را طلب کرب و بلا تسکین است

ای کـاش بـبـیـنـیـم هـمـۀ مــاه نهـان را           هـمـراه طـلـوع تو شـروع رمـضان را

با تـلخـی اشک غـمت افـطـار نمـودیـم           از مـسـجـدمـان تا که شـنـیـدیـم اذان را

چندی ست که چشمان زمین بی تو ندیده است           از بـاد صـبـا آن نفـس مشک فـشـان را

تـلخـنـد زبـان ها بگـذار از تو بگـویـنـد           تا نـام تـو تغـیـیـر دهـد طـعـم دهـان را

قلبی که ز خاک کف پاهای تو دور است           صد سال نخـواهیـم بـرایش ضربـان را

هر گـاه که با تو به مـناجـات نشـسـتیـم           یک بار هم احـسـاس نکردیـم زمان را

گـیـریـم که از دیـدن تو چـشـم بپـوشـیم           آقــای دل ما! چه کـنـیم این دلـمـان را؟

امـسـال رسـیـدیـم که از سـفـرۀ زیـنـب           بر دست گـدایـان بـدهـی لـقـمـۀ نـان را

خون گریۀ روز و شبت از غصۀ زینب           باعـث شـده در کـام بگــیـریـم زبـان را

برگرد که از کوفه نه، از کرب و بلا نه           از شــام بـپـرسـی سبـب قــد کـمــان را

هــزار مــرتبه جــانـم بگیر و جانم ده            سپس کرم کن و یک لحظه رو نشانم ده
به زیر خاک قدم های خویش خاکم کن            غبــاری از سر کویت به ارمغــانم ده

ز خشک سالی اشکم نمانده برگ و بری            کــرامتی کن و اشکی به دیدگــانــم ده
ز کوی خویش جوابم مکن، بیا و مرا            سگی حساب کن و مشتی استخوانم ده
به زیر کــوه فــراق تو تا علــم گـردم            میــان ســرو قــدان، قــامت کـمانم ده
بسوز، حـنجـره ام را به آتش جگــرم            خــروش نــالۀ یا صاحب الــزّمـانم ده
به چـشـمـۀ ظـلماتــم نـیــاز نیست بیــا            شهید خویش کن و عمــر جــاودانـم ده
سرور و غم چه تفاوت کند حکیم تویی            همــان که هست قبــول درت همانم ده
شرار نالۀ دل بغض شد به حنجـره ام            بیــا و گــوش به الــغـوث، الامـانـم ده
مرا تخلص میثــم به نظم کـافی نیست            زبـان مـیــثــمـی ام آرزوست؛ آنــم ده